korkudan altına sıçmak isteyen gelsin beyler

ilk uyanan bendim. erkan ve cemilden ses gelmiyordu. şoku hala atlatamamıştım ne yapacağımı da kestiremiyordum. benim oturduğum taraftaki cam açıktı ordan dışarı attım kendimi. ambulansı aradım zar zor konuşarak yerimizi tarif etmeye çalıştım. sonra erkan ve cemilin yanına giderek onları çıkarmaya çalıştım ikiside sıkışmıştı put gibilerdi. kıpırdatmak çok zordu. benim de başım dönüyordu. gözlerimi tekrar açtığımda hastane odasındaydım. annem babam yanımdaydı erkan ve cemilin nerede olduklarını sordum iyiler dedi annem meraklanmamam gerektiğini söyledi. görmek istiyorum diyerek ayağa kalkmaya çalıştım ama gücüm yoktu daha fazla konuşamadım.

sabaha karşı tekrar uyandığımda annemin gözlerinin yaşardığını farkettim. gece boyunca ağlamış olmalıydı bu beni kuşkulandırdı. erkan ve cemili tekrar sordum, ben doktorun yanına gidiyorum dedi annem sesinde bir incelik vardı. bu her zamanki annemin sesi değildi. bana dün gece hayatımda asla unutamayacağım bir yalan mı söylemişti yoksa. meraklanmamam gerekiyordu hani. ne olmuştu şimdi neredeydi onlar. bağırmaya çalıştım nefesim boğazımda düğümlendi erkan veya cemilin başına kötü bir şey gelme olasılığı bile beni deli ediyordu. o sırada doktor geldi yanıma , ona da aynı soruyu sordum. umudunu yitirme evlat arkadaşların şuan yoğun bakımdalar dedi. anlıyacağınız üzere çökmüştüm. ne yapacağımı ne söyleceğimi bilmiyordum. ertesi gün ben taburcu olurken erkan ve cemil hala hastanedelerdi.