4 yıl

biz eve vardığımızda hastalığa dair herşeyi üzerimden atmıştım. neslihan gitmemişti. uyuyordu. attım anahtarı vestiyere mutfağa yöneldim elma suyu içtim odaya yöneldim. yatakta yatıyordu karşısındaki çekyata oturdum. ayaklarımı uzattım. uyurken o kadar güzel görünüyordu ki... sonra bi anda hiç bişeyin uyku kadar güzel olamayacağı böyle kalamayacağı aklıma doldu. gözlerini açtı uyanmıştı epey sert bakıyordu.

- hayırdır gitmemişsin?
- seni nasıl bırakırım salak?
- her zaman yaptığın gibi.
- herşey sana gayet kolay.
- sana daha kolay gibi görünüyor.
- seko istanbul'da halletsek.
- istanbuldayken burda burdayken istanbulda halledicez nasıl olacak? evlenince de sehir mi değiştircez sürekli?
- ya ne alakası var?
- tamam yok bişey.
- tamam madem.
- kay az öteye.
- gel
- gerçi virusluyum ben
- üfff sus be.

başımı yastığa koyar koymaz mışıl mışıl uyudum.