4 yıl

annemlerde tv izleyemedikleri için tribünleri oynuyorlardı. artık kim yener diye tartışmalarda bulunuyorlardı. şimdi düşünüyorum da yazık lan. epey zorluk çıkarmışız insanlara. neslihan benden uzak duruyordu vebalıymışım gibi. gelip öpmüyordu bile,

dedem de ki;

- oğlum gelirken ayrı geldiniz ses etmedim. doğru düzgün bi araya gelmediniz gene bişey demedim. ama bu bardağı taşırır. sende verem mi var böyle bi ucunda duruyor salonun.
- ne bileyim dede hiç anlamıyorum bu aralar.
- e oğlum gönder o zaman senden kıymetli mi?
- olmaz o dede
- ne bileyim evlat
- kapatalım bu konuyu dede.
- tamam bişey demedik hiddetlenme çocuk
- pardon dede.

annem ile neslihan mutfakta birşey konuşuyorlardı duyabiliyordum ama anlayamıyordum. nitekim çıktı kokusu

- ben yarın dönüyorum istanbul'a seko
- sebep?
- işler akasamasın
- hı hı evet eminim biz burdayken aksar toplanıtımız bile olmamasına rağmen
- gidicem ben
- tamam git gitme diyen yok.

ve işte giblememezlik çanlarımda gelip çatmıştı.