sizin hiç kız kardeşinizi siktiler mi

her adımda ömrümden kısalıyordu bir ömür daha.. her merdiven içimde ki azabı katlıyordu fazlasıyla..
merdivenler bittiğinde geriye kalan, koridora doğru yönelip o bin kurusuyla yüz yüze gelmekti.. ve ben bir adım daha attım ona doğru yaklaşan..

koridorun bitiminde cam kenarında gördüm ikisini..
yeliz duvara yaslanmış bir elinde telefonuyla bekliyor, çocuk ona dönük bana ters, ayakta dikiliyor.

koşsam hızlıca yerleştirsem ensesine sağlam bi okka? dönse arkasını napıyosun lan sen dese, girişsem ağız burun?? kalksa ayağa sağlam bi yumruk çaksa yaşına başına bakmadan, daha da öfkelensem kaldırıp fırlatsam bunu duvara??? finali camdan aşağıya fırlatarak yapsam nasıl olur peki ha??..

olmazdı hiç biri.. çöpe giderdi tüm hayaller, kardeşim napardı ki sonra??

yaklaşıyordum iyiden iyiye. kardeşim farketti öteden, bana doğru yöneldi.

hoşgeldin abi diyip sarıldı kocaman, evde ki gibi..

hoşbulduk dedim, gülümsedim yelizime.. çocuğa baktım bana doğru dönmekte..

yüzümü öyle bi şekle bürüdüm ki o an. çocuk neye uğradığını şaşırdı kıpkırmızı kesildi saniyede..

kardeşimi hafif sola kaydırdım, çocuğa yöneldim...

merhaba genç.
merhaba efendim
efendin.. efendin ha??
anlayamadım efendim
efendi deme bana bir daha.
peki.
kardeşim çağırdı beni buraya, biliyor musun nedenini?

kafasını kardeşime doğru yöneltti, kaş göz işaretleriyle nedenini sordu, yanıt alamadı.

bilmiyorum dedi sonra.

anlatayım ister misin?
ne istiyosunuz benden?( binin evladı ne yaptığını da bilmiyor sanki. huur çocuğu )
ablan varmış senin doğru mu?
kim söyledi bunu??
yeliz söyledi. ablası var çok güzel çok sevimli dedi.

tekrar yelize çevirdi kafasını. yine kaş göz yaptı, yine yanıt alamadı.

soruma cevap ver çocuk. senin ablan var mı yok mu??
var da.. size ne bundan??

geçsene sen şu boş sınıfa (:

dedik ve girdik yavaş yavaş yanımızda ki boş olan sınıfa..