4 yıllık platonik bir aşk ve eldekiler

karşısına çıkmaya cesaret bile edemediğim, karşılaştıgımızda, göz göze geldiğimizde utancından yerin dibine inen ben; şimdi düşünüyodum. benim konusmaya, bakmaya kıyamadıgım kız belkide şimdi birinin elini tutuyo belki sarılmıs belki öpüyo belki yatagında. düşündükçe kafayı yememek mümkün değil ve elin kolun bağlı. ben çok sevdim. hala seviyorum. ama elimden bişey gelmedi gelmiyo. yaşayıp yaşamadıgından bihaber şekilde 4 yılımı harcadım. eve gelen karıları kovdum yada gibtim attım, okulumu uzattım, össyi bile gibtir ettim, elime geçen şansları kullanmadım. bunları marifet diye sölemiyorum. kesinlikle marifet değil. ama ben bu işin olacagına inandım ya. cok sevdim. küçük bi resme 4 yıl bakarak, her aksam içerek, ellerimi kırana kadar duvarları yumruklamatan hala bıkmadım usanmadım. tek bildiğim şey bi ara bi gazetede yazarlık yaptıgıydı. hala da öle. bugün bi numara buldum bi yerden. lisedeyken kullandıgı numaraymıs. heyecanla aradım.bi erkek çıktı. 2 kelime ettim. hattı yeni almış olan bi liseli gençmiş. yine boşa attım oltamı anlıycagınız. yine içiyorum resmi karşımda.

ve kıbrısa uçak biletini ayarladım. gidicem. bulamasamda gidicem karşısına cıkıcam. acaba inanacak mı anlatacaklarıma. sanmıyorum. belki. küçük bi ihtimal. umarım hayattadır hala. umarım onu görmeden ölmem. umarım o'da ölmez. belkide bi lavugun kolunda görücem. umrumda değil beyler..

şimdi siz söleyin. napıyım ben nerelere gideyim