beyler adam gibi akıl verecek olan gelsin

başlıyorum. ben amiyane tabirle amlıyım. bugüne kadar ne birine aşık oldum ne de peşinden koştum. güzel de biriyim. kızıl saçlıyım, beyaz tenliyim, boyum posum da yerinde. binlik yapmak için yazmıyorum. şimdi üniversitede bizim bölüm 3. sınıf bir adam var. ben henüz birinci sınıfım. adamı görünce zaten ota taka kızaran yüzüm kıpkırmızı oluyor, yüzümü ateş basıyor. bende zaten o hislerimi anlamasın diye hiç ilgilenmiyormuş gibi yapıyorum. bu adam birinci dönem alttan ders alıyordu en azından haftanın bir günü doya doya izleyebiliyordum. şimdi ise sadece ders giriş çıkışlarında -bazen- görebiliyorum. sürekli göz göze geliyoruz ama tek kelime konuşmuşluğumuz yok. sadece en yakın arkadaşıma söyledim, "o da sana bakıyor kontrol ettim" falan dedi. o kadar kafayı takmışım ki defalarca rüyamda gelip benle konuştuğunu gördüm. farkında olmadan o kadar değer vermişim ki hiçbir şekilde rüyanın şekli, gidişatı değişmiyor. sadece gelip benle konuşması bile ölmem için yeter o derece!

ben bu adamın sadece adını soyadı, bir de geçen gün tesadüfen msn adresini öğrendim. facebook kullanan biri değilim ama sırf belki bulurum umuduyla facebook hesabı açtım, defalarca arattım hiçbir şey bulamadım.

hani pazartesi sendromu diye bir şey var ya, ben de pazartesi neşesi oldu o. çünkü onu görme ihtimalimin en yüksek olduğu gün pazartesi.

ağalar, beyler!!

ben şimdi ne tak yiyeyim? erkek olsam gider "merhaba" der bir şekilde başlatırım muhabbeti ama yapamıyorum işte! ne kadar cesaretimi toplarsam toplayayım göz göze geldiğimiz anda eriyorum!

böyle susmaya devam edersem ilerde çok pişman olacam, onu da biliyorum. ne halt edeyim ben?

özet geçciler için: amlılar da sever!