pardon ateşiniz var mı

bir kış günüydü.
barlar sokağından geçiyordum, arkadaşlarla buluşacaktık. kulağımda müzik, 'heh bu şarkıyı çok sever' diyordum.
beni tanımaz etmez, varlığımdan bile haberi yoktu belkide.
ben sürekli onun hayalini kurarken o tanımıyor bile beni.

sonra bir anda karşımda onu gördüm.
ileriden bana doğru geliyordu.
tanımasam bile dikkat çekecek bir güzelliği vardı
yada bana öyle geliyordu.
soğuktu hava, üşümüştü besbelli, kollarını bağlamış yürüyordu.
ama resmen bana doğru geliyordu, sanki beni gördükten sonra tanıdı da konuşmaya geliyordu.
dedim 'saçmalama olm, tanımıyor bile seni'
ama belkide faceten falan ne biliyim öğrenmiştir beni

inanamıyorum lan resmen geliyor buraya
geldi dibime, bana baktı.
yakından gördüğümde elinde sigara vardı, yanmamış..

ve uzun süre kendime gelememe neden olan soruyu sordu;

"pardon, ateşiniz var mı?"
...

o an dondum kaldım, titredim, elim iç cebime girdi
çakmağı uzattım, sigarayı ağzına alıp bana doğru eğildi.

..yaktım, sigarasını ben yakmıştım.

ilk nefesi alıp bana doğru üfledi.

"teşekkürler"

tekrar gözlerime baktı, kafasını salladı ve yürümeye devam etti.

ben hala elimde çakmakla onun ardından bakıyordum.
bende yeni bir sigara yakıp yürümeye devam ettim, gözyaşlarımı silerek...