küçükken neleri ne sanardık

çocukken güneşin beni takip ettiğini sanırdım. bi gerizekalı ben miyim merak ettim

parka gidiyorum orda. balkona çıkıyorum orda. avrupa yakasına gidiyorum yine orda. mahalle maçında bi scout edasıyla tepemde dikilmiş izliyo. koşarak uzaklaşıyorum arkamı döndüğümde aramızdaki mesafe yine aynı.

güneşin beni takip ettiğinden emin olduğumda artık özel biri olduğumu düşünmeye başlamıştım. buna sebep yediğim ekmek içlerimiydi yoksa her akşam televizyonda izlediğim 3. sınıf bilim-kurgu, aksiyon filmlerimiydi ben de bilmiyorum.

takipçim güneşin battığı akşam vakitlerinde bakkala gitmek için dışarı çıkmak şimdinin en korkunç filmlerinden, çığlık atan karı capslerinden daha ürkütücüydü. arkamda biri varmış hissi tavan yaptığında bakkaldan eve topuklarımı zütüme vura vura koşardım. bir elimle akşam çayı için aldığım petibör büskivisini sıkıca tutarken, diğer elimle merdiven ışığını arardım karanlıkta. ben çocukken lambaları otomatik yakan sensör yoktu. alex ferguson sör değildi henüz.

ben çocukken gökyüzünde bir sürü yıldız vardı. çok zaman sonra ben büyüdüm, yıldızlar da yalnız gezer oldu gökyüzünde.