gececiler dertleşiyor vol serisi 28

hüzünlendim oğlum :(

internete girme şevkim ve fırsatım olmadı. Canım dedemi toprağa verdim. Daha yeni yeni öldüğüne inanabiliyorum.ama inancımdan zerre azalma olmadı, aksine beni kendime getirdi. dindar insanlarla dalga geçmenin, elden ayaktan düşmüşle eğlenmenin ne kadar yanlış olduğunu, gelenin işinin gitmek olduğunu, herkesin gireceği yerin kara toprak olduğunu dedemin mezarına atmak üzere toprağa daldırdığım kürekte anladım ben. daha gencim, kendimi affettirmek için umarım zamanım vardır. dedem benim için bambaşka bir insandı. küçükken bana hep masal anlatırdı, çikolatalar getirir yanağımdan makas alırdı. Unutamıyor insan. Unutamıyor ama,bir ders oluyor işte. Annenin sıcacık yanağının öpülmek için daha fazla bekletilmemesi gerektiğini anlıyorsun. Babana herşeyi bir yana bırakıp sarılmak için sayılı zamanın olduğunu. Herşeyi düşünüyorsun birini kaybettiğinde. Hele bu birisi senin en sevdiğin akraban ise, beynine çivi çakılırcasına işleniyor. Derdini dağlara, taşlara vurmak istiyorsun ama dağlar taşlar bile insan sarrafı olmuş artık. Halinden anlıyorlar,ama bir dostun gibi kolunu omzuna atıp "Üzülme be oğlum, derdi veren Allah dermanı da verir" demiyor be."Başın sağolsun !" demek kadar kısa bu hayat. Bunu ya seni gecenin köründe arayıp telaşlı bir sesle nerede olduğunu, başına birşey gelip gelmediğini soran anneni kaybettiğinde anlarsın,ya da tombul yanaklarını sıkıp "Nasılsın,iyi misin ?" diye içten soru sorabildiğin belki de tek insan olan dedeni kaybettiğinde. Allah kimseye bu acıyı vermesin.Ölmüşlerimizin günahlarını allah affetsin.Her ne inançtaysanız, sizin ve sizinle aynı inançta olanların da günahlarını affetsin.