ikizimle nasıl düşman olduk ibretlik hikaye

ertesi gün kardeşimle tıpkı eski günlerdeki gibi takıldık. birlikte dışarı çıktık, ortak panpalarımızla buluştuk. gece geç vakte kadar içip eğlendik, sarmaş dolaş evimize döndük. bu ikimize de çok iyi gelmişti, keyfimiz gıcırdı. dün geceki o buhranlı hallerimi şimdi çok saçma buluyor, düşündükçe kendimden utanıyordum.

bira cilası yapıp şakalaşırken bir anda dilimin ucuna geldi, alkolün verdiği rahatlıkla söyleyiverdim: yaa sen o kızı seviyor musun bro, nedir?

kısa bir an durdu, alaycı bir tavırla gülümseyip "yok be oooğluum" dedi, kolunu boynuma atıp kafamı sıkıştırdı, biraz daha boğuştuk.

"ne bileyim lan!?" dedim, "o gün sanki kızın fotoğrafını kaçırır gibiydin"...

"kimin hande'nin mi? yok lan, senle aylardır görüşmüyorduk ya ne bileyim, o an yabancı bir his vardı sanki" diye yanıtladı gülümseyerek.

evet, aslında söyledikleri doğruydu. ben aylarca asker ocağında mal değneği heriflerle cebelleşirken o yurtdışında bohem taklmış, gününü gün etmişti. aynı frekansı hemen yakalayamamış olmamız gayet normaldi.

sonra yerinden hızlıca kalkıp "ben senden kimi sakladım ki lan yorrik!?" deyip şarkı söyleyerek biraları tazelemeye gidince anladım ki o hala benim canım kardeşim, dostum, yoldaşımdı. kimse değişmemişti.

ama... hande? hande kimdi?