bugün 17 06 2010 babamın ölüm yıldönümü

14 yıl oldu sen gideli babacım... hala dua ederim sana her namazımda... heralde ne kazandığım paralar ne okuduğum marmara bilgisayar ne de seviştiğim kızlar umrumda deildir... tek beklediğin duadır hayırlı evladından... ve dökülür içimden su dizeler::::,

Babam benim... Çocukluktan çıkıp yetişkinliğe adım atmak için seninle çatışmam kaçınılmazdı. Senden uzaklaşarak büyüdüm. Seni anlayarak ve sana yakınlaşarak olgunlaştım. Ve şimdi apaçık görüyorum ki, sonunda hayatımı senin bir benzerin olarak tamamlayacağım.
Anne çocuk ilişkisine benzemez babayla çocuk ilişkisi... Anne çocuk ilişkisi ikisini kapatan bir dairedir.
Oysa baba bu dairenin dışında kalır. O yüzden çocukla babanın birbirlerine doğru yürümeleri gerekir. Çocuk tökezler, baba ağırdan alır. Çocuk da baba da yürümenin acemisidirler. Vakit alır!.. Bazen kız çocukları aşarlar bu engeli! Bir koşuda kendilerini babalarının kucağına atarlar!
Anneyle kurulmuş iyi bir ilişkinin insanın "iç dünyası"nı zenginleştirdiğine inanırım. Babayla kurulmuş iyi bir ilişki ise "dünyayla kurulmuş sağlam ilişkiler" demektir.
Huzursuzluktan uzak, kaygılarını dışarı vurmayan bir baba... Bir çocuk daha ne ister!
"Babasının kızları" ve babasız kızlar... Daha önce de söylemiştim; iki ayrı coğrafya, iki ayrı ülke gibidirler. Birinciler altan alta, neredeyse bilinçdışı dinamiklerle sevdikleri erkeğin babanın yerini almasını ister; ikinciler sevdikleri erkeğin aynı zamanda "baba" olmasını ister. ikisi de imkansızın peşindedir!..