bugün 17 06 2010 babamın ölüm yıldönümü

ne kadar zordur ki gözlerine bakarken içinden geçenleri söyleyememek , bir o kadar da zordur hep aklına ilk gelenlerin kötü anılar , kavgalar , gürültüler olması ama derine indiğinde ya da ayrılığı düşünmeye başladığında oturduğun yerden üç adım uzaktaki adama sarılmayı istemek , ya da rakı kokulu nefesi kokan odanın kapısından bakıp iyi geceler demeyi gözünde canlandırmak , ama ne kadar uzaksa senin babanın elleri yanındayken bunları yapabildiysen eğer ve aklına geldiğinde paylaşabiliyorsan hala güzellikleri , çocukken olduğu gibi hala kaçmak istediğinde herşeyden , ona sığınabiliyorsan , mezar taşını öpmek orada onla konuşmak belki yerini doldurmaz varlığının , ama sende şanslıymışsın be kardeşim. en azından bu kadar insanla bile babanın en kötü anısını paylaşabiliyorken ; ben hala bir gece isteyipte yapamadağı şekilde sessizce odama girip üstümü örtmesini , anlımdan öperken yüzümü sevmesini bekliyo olcam bu yaşta bile. daha da anlatılır belki baba oğul özlemleri ve kavgaları vessealam güzel adamlardır her zaman kim ne kadar şuçlasada.

özet:üçüküncü nesil olarak saçmaladım biraz.