4 yıl

abim odaya doğru yöneldi, bende arkasından ps'i bi çekti kablosu falan orda kaldı zaten "al gel kabloları" dedi bana. topladım hemen. neslihan durdurdu.

- bak sana emirvaki yapıyor hala arkasındasın.
- hayatım saçmalıyorsun.
- hep ben saçmalıyorum zaten bi ağzına sıçmadığı kalıyor.
- buna karar verecek nokta da değilsin o istediğini yapmakta özgür. bir daha bu konuya karışırsan bozuşuruz.
- ya sen zaten artık iyice eğdin kendini oraya başka kimseyi görmüyor gözün.
- e yok artık ya. sokaktaki kızları bıraktın abimi de mi kıskanmaya başladın yuhh artık.

sesi ağlamaklıya döndü. beyler kadınların kaybetmesinin tek sebebi haddinden fazla sevmeleri, sizin için herşeyi bi kenara atmalarıdır.

üzülmüştüm odaya gitti. kabloları bırakıp yanına gittim kapı kitliydi sesi gelmiyordu.

- kapıyı açar mısın?
- ıhhh ıhh. ağlıyordu belliydi sesinden.
- rica ediyorum hayatım şu kapıyı açar mısın?
- hayır dedim.
- bu kapı açılmazsa ben su içip gelene kadar kıracağım.
- bi o kaldı yapmadığın zaten. harbidende kırmaya niyetledim. su içtim geldim. içerdekiler bi haber tabi. geldim kapıyı zorladım hala kitli

- aç şu kapıyı!
- kırsana hadi kırarım diyordun!
- sen bilirsin.

amerikan panel kapıları bilen bilir hassastır zaten. bi tekmemle dili bi tarafa uçtu kapı ardına kadar açıldı. bizimkiler gürültüye koştu tabi noluyor diye.

"neslihan kitli kalmış kapı açılmamış bende kırdım dedim." ermanı aradım "birini gönder bi de kapı gönder" dedim. ölçüleri belli zaten. neslihan korkak gözlerle bakmaya başlamıştı. ulan o kadar atar bakalım harbiden kapıyı kırcam mı? diye denemek için miydi yuhhh artık.