beyler seviyeli bir ateistle din konusunu

dur hikaye par paylaşayım

edit:hazreti musa, bir gün bir başına dağları dolanırken, uzaktan yoksul ve yanlız bir çoban gördü. çoban dizüstü çökmüş, ellerini semaya açıp dua etmekteydi. bu durum hz. musa’nın çok hoşuna gitti, ama yaklaşıpta çobanın duasını duyunca şaşırdı.

çoban rab’ine şöyle yalvarıyordu:

kurban olduğumallah ‘ım. seni ne kadar severim, bir bilsen. ne istersen yaparım, yeter ki sen iste. sürüdeki en yağlı koyunu kes desen, gözümü kırpmadan keserim sen’in için. koyun kavurması güzeldirallah ‘ım, kuyruk yağını da alır pilavına katarsın, tadına yenmez olur.

hz. musa duaya kulak kabartarak çobana yaklaştı.

çoban duasına devam ediyordu:
yeter ki sen dile, ayaklarını yıkarım. kulaklarını temizler, bitlerini ayıklarım. ne kadar çok severim ben sen’i. sana çok hayranım.

duydukları karşısında hz. musa öfekeden küplere bindi, bağıra çağıra kesti çobanbın duasını:

hz. musa:
sus, seni cahil adam! ne yaptığını sanırsın? allah pilav yer mi? allah’ın ayakları mı var yıkayasın? böyle dua olur mu? külliyen günaha giriyorsun. derhal tövbe et!

çoban, hz. musa’dan azarı işitince kulaklarına kadar kızardı, utancından yerin dibine girdi. bir daha böyle kendi kafasına göre dua etmiyeceğine gözyaşları içinde yeminler etti. o gün akşama kadar hz. musa çobanın yanında durup ona temel duaları ezberletti. sonra “allah benden razı olur, iyi iş yaptım” diye düşünerek yoluna devam etti.

hz. musa o gece bir ses işitti, seselenen rab idi:
“ey musa! sen bugün ne yaptın? sen ayırmaya mı geldin buluşturmaya mı? şu garip çobanı azarladın. onun bana ne kadar yakın olduğunu anlayamadın. ağzından çıkan lafı bilmese de, o çoban inancında samimi idi. kalbi temiz, niyeti halisti.

biz kelimelere bakmayız, niyete bakarız! kelamlara bakacak olsak yeryüyünde insan kalmazdı!

biz çobandan razıydık. başkasına medih olan söz sana zemdir. ona bal olan sana zehirdir. sen işittiklerini inkar ve küfür saydın ama bilsen ki bir kabahati varsa bile, ne tatlı kabahattır onun ki”

musa hatasını anlatı ertesi gün çobanın yanına gitti çoban duaya durmuştu yine, ama dünkü heyecanından, samimiyetinden eser yoktu. öğretildiği gibi yakarmaya gayret gösterdiğinden, aman bir yanlış laf etmiyeyim diye takılıyor, kekeliyor, terliyordu.

hz. musa, çobana ettiğinden pişman olup sırtını okşadı ve dediki:
” ey dost, ben hatalıyım, ne olur affet. bildiğin gibi dua et.allah nazarında böylesi daha kıymetlidir.