anlatıyımmı sabahı gören tayfaa

taksici ağır ağır hareket etti belki kararımı değiştiririm diye böyle yaptı sanırım, bende hiç hareket olmadığını görünce o da bastı gitti, artık tek başımaydım, koca gökdelen yanımda, hiçkimse yok, hava buz gibi, soğuk ellerimi kesiyor, hangi yöne gittiğimi bilmeden başladım yürümeye, sanki bi yere yetişcekmiş gibi hızla yürüyorum. kısa süre sonra metrobüs durağının oraya vardım, köprülü kavşak, köprünün altı e5, ne kadar sakindi, gündüz hınca hınç dolu olurdu bu yol halbuki. şimdi üç beş kişi var sağda solda... bi sıcaklık hissediyorum sol yanımda, daha doğrusu bi sıcaklığın ekgibliğini... kız gitti ya (pat diye aklıma geldi), alıp zütürdüler, ne olacak şimdi, ne yapcam şimdi ben, köprünün korkuluklarına kollarımı dayadım, gelip geçen tek tük arabaları seyrediyorum, bi su damlası burnumun ucuna doğru akıyo, aha düştü, ananı gibim, gözlerim mi doluyo lan, en son ne zaman ağladığımı hatırlamıyorum, ilkokulda belki, çok yakınımı kaybettim, çok duygusal anlar yaşadım ama ağladığımı hatırlamıyorum, işte o an hıçkıra hıçkıra ağlarken düşündüğüm şey buydu... kimse görmesin...