tanrı ya inanmıyorum ama

yobazlar lütfen okumasın ve bu başlığa entry girmesin rica ediyorum. tanrıya inananlar girebilir. ama yobazlara tahammülüm yok. ateistler hoşgelmiş zaten sorum onlara.

elhamdülillah ateistim ama beyler ateistliğin şöyle kötü bir yanı var veyahut bu bir tek bende var: maneviyat ekgibliği.

mesela müzikleri hissederek dinleyemiyorum çünkü içimde hep bir ulan benim ruhum yok, etten ve kemikten tesadüfler zinciri sonucunda oluşmuş bir canlıyım. öldükten sonrada yok olacağım, düşüncesi var. eskiden tanrıya inandığım zamanlar böyle bir durum yoktu müzik dinlerken uçabiliyordum. çünkü bilinç altım ruhun, tanrının ve bilumum
fantastik şeylerin var olduğunu zannederek, ben bilincimle eski sevgilimi vesaire düşünürken o da gizemlerin içinde yolculuk ediyordu. ve bu bana daha çok maneviyat veriyordu şimdi bilinç altım sadece gerçekleri gördüğü için ben sadece bilincimle dinliyorum ve bu bende işte bu bahsettiğim maneviyat ekgibliğine yol açıyor. sadece müzik konusunda değil bu insanlara sevgi verme konusunda da böyle. yani kısacası kendimi sadece bir et yığını olarak düşünüyorum ve bu yüzden artık bu bende hissizlik yarattı. ve ben böyle olmak istemiyorum. tanrının olmadığı bir evrende sanki tanrı varmış gibi maneviyat ile yaşamak mümkün değilmidir ? diye soruyorum kendime işte bu soruya cevap bulamıyorum.