1. 1.
    +1
    tek başına yaralarını sarması ne zor insanın... ama hep tek başına yaralanması?

    umutsuzluk değil bu, yorgunluk hiç değil. biliyorum sadece, görebiliyorum. oturup soluklanayım, ara ara alabildiğim nefes de yeter bana diyeyim, yetsin ve yetiyor da zaten. yetmeli. gidebileceğim tek yere gidiyorum acele etmeksizin, ağır ağır. sessizce.

    (ama nasıl da zalimdin gözlerimin içine bakarken, oysa kanatlarından haberi olmayan bir melektin sen... )
    ···
   tümünü göster