neden bu kadar asosyal olduğumu anlatıyorum

okula giderken yanından her geçtiğim öğrenncinin benim hakkımda konuştuğunu anlayabiliyordum hele o acıyan gözlerle bakmaları yok mu o adamın dıbına koyuyor işte bir kaç kişi daha önce hiç muhabbetim olmamasına rağmen nasılsın iyi misin diye ellerini omzuma atarak hal hatır sordular sanki daha iyi hissetmemi sağlıycakmış gibi... kalabalık koridorlardan geçerken konuşmalar fısıltı halini alıyordu herkes yanındakini dürterek gözleriyle beni işaret ediyordu kimi kahkalarla gülmeye başlıyordu kimiyse acıyan gözlerle bana bakıyordu.o an ortadan yok olamayı o kadar çok istiyordum ki... hızlı hızlı yürümeye devam ettim kendimi sınıfa attım hiç kimseye bakmadan ( ama herkesin bana baktığını bilerek ) her zaman ki yerime oturdum.. tenefüsleri sözde arkadaşlarımın hal hatır sormalarını savuşturmayla geçiriyordum. derslerde göz ucuyla kübra ya ve burak a bakıyordum. kübra biraz solgun gibiydi üzüntülü bir tavır takınmıştı burak ise her zaman ki burak...