ateist agnostik inançsız piçlere bi sorum var

not: ben de ateistim.

beyler ölümden sonra hayat yok. tamam eyvallah.
peki o zaman bu amaçsızlığı ne yapıcaz.
her şey ölümle beraber yok oluyorsa büyük bir tatminsizlik duygusu ortaya çıkıyor. her eylemimiz mesnetsiz kalıyor.
insan olarak bu varlığı anlamlandıramayacağımızı kabul ediyorum.
kastettiğim durumla bütün filozoflar karşılaşıyor.
hayatın anlamsızlığı, saçmalığı, absürdlüğü, boşluğu.
albert camus sisifos söylenide bu durumdan bahsediyor mesela. hayatın saçmalığını kavradıktan sonra ne yapacağız.

insanlık tarihinin çoğu gibi mantığı elden bırakıp felsefesel intihara mı yöneleceğiz, yoksa bu tatminsizlikle yaşamayı mı öğreneceğiz?

gelin konuşalım, sohbet edelim. maklube de var.

edit: beyler ben illa amaç olmalı demiyorum zaten. amaç aramıyorum yukarıda. konunun özünü kaçırmışsınız.

diyorum ki amaçsızlık noktasına vardığımızda insan olarak içimizi kaplayan bir tatminsizlik var. bu tatminsizlik yok diyen yeterince düşünmemiştir. bütün dostoyevski eserleri bu tatminsizlikten çıkıyor lan resmen.

demek istediğim amaçsızlık karşısında ne yapacağız.