beyler çok bunaldım amk

üni için başka şehire geldim.2.senem ve halamda kalıyorum(yurt çıkmadı, ailemede daha fazla yük olmayım diye okuldaki özel yurda geçmedim ama çok pişmanım anlatıcam).kaldığım yer okula çok uzak, arkadaşlarımın çoğu okuldaki yurtlarda kalıyor yada ailelerinin yanındalar.ilk sene depresyona girdim. dertleşcek insan bulamadım. aileme hiç açmadım konusunu çünkü anlatsam üzerinden ne kadar zaman geçerse geçsin,biz sana yapamazsın orlarda diyip, başıma kakıcaklardı. depresyon yüzünden notlarımda düşmeye başladı. sene sonuna doğru az çok toparladım biraz daha kaynaştım arkadaşlarla ama dediğim gibi arkadaşlarımın çoğu aynı yerde kalmalarından dolayı daha çok kaynaştı.her taktan uzak kalmanın acısını az çok bilirsiniz herşeye yabancı gibi bakarsınız, dinlersiniz falan. diyeceksiniz seni tutan mı var sende git yanlarına amk okuldan çıkmıyolar ki,bende oraya gidene kadar vaktimin çoğu yolda geçiyor, otobüsler akşam üstü azaldığı içinde erken kalkmak zorunda kalıyorum. onlar ise kafalarına göre 12-1 e kadar muhabbet, geyik istedikleri saatte odalarına çıkıyolar.(bunları anlatıyorum panpalar ama çok alakası var ).neyse tabi bunlar gitgide asosyalleşmeme neden oldu.o neşeli, insan gitti yerine hiçbişeyden keyif alamayan, mutsuz,bunalımlı bi insan geldi.ilk dönemden arkadaşlarda arayıp sormuyolar artık. konuştuğum sadece çocukluk arkadaşım var. napcam bilmiyorum gerçekten çok kötüyüm, geceleri sıkıntıdan ağladığımı bilirim.

hiç olmazsa içimi döktüm rahatladım bi nebze :(

özet:beyler özetlik bi durum değil okumayanın canı sağolsun