cezaevinde yaşadıklarımı anlatıyorum

şaşkındım, imkansızdı bu, imkansız... gerçekten imkansızdı... aramadığım yer kalmamıştı, son yedi ayım onu aramakla geçmişti ama ne izine ne de kendisine rastlıyordum...

yoktu, yok... yokluğun ne demek olduğunu onun yokluğundan daha çok anlamıştım, dedemden sonra bir insanın varlığı beni mutlu ediyordu ama onu da bir hiç uğruna kaybetmiş, bulamıyordum... sanki yer yarılmış, o da içine girmiş de orada yaşıyordu...

ama şimdi tam karşımdaydı, başında kırmızı bir şapka önündeki kitabı okuyordu...

"zeynep" dedim... daha yakından görmek için cama yaklaştım... oydu... zeynep'ti bu... zeynep...

el sallayayım da beni görsün diye elimi çektim ama kelepçeliydim, elim gelmedi... burnumu cama dayadım... görmüyordu beni, içim içimi yiyordu...

ya o bizi geçecek ya da biz onu geçecektik... ona kendimi göstermeliydim... görmeliydim onu...

arabanın cdıbını açayım dedim, ellerim kelepçeli...

ne yapacaktım ben, ne yapacaktım...

"zeynep" diye bağırdım...

ama öyle bir bağırdım ki bağırışımla ayyaş kılıklı herifin üstüme çullanması bir oldu...

amirim dedim, zeynep gidiyor... ne olur bir dakika duralım da görelim onu...

ayyaş kılıklı polis enseme şaplağı yapıştırdığı gibi, başımı ensemden bastırdıkça bastırıyordu, ben kendimi kurtarmak için ensemdeki ayyaşı var gücümle ittim...

ayyaş koltuğa düşünce ön koltukta oturan zaim komisere doğru başımı uzattım...

amirim dedim, elini ayağını öpeyim, iki dakika arabayı durdur sonra ne yapacaksan yap bana, ama ne olur şu sarı taksideki zeynep'i iki dakika göreyim...

sarı taksiyi duyunca zaim komiser yan camdan sarı taksinin olduğu tarafa baktı,

"kim lan o" dedi..

duraksadım bir an,

kimdi ki o... neyimdi, ya da ben onun nesiydim...

sevgilim mi?

amirim dedim, yedi aydır onu arıyordum, aramadığım yer de kalmadı, ama şimdi burada yüzümü cama doğru çevirerek...

boştu yol,

"zeynep" diye bağırarak arkama baktım, sarı taksi arkamızdaydı...

"sevgilim" dedim amirim, "sevgilim... "

"amirim" dedim, "iki dakika, sadece iki... "

zaim komiser yanındaki beyaz pardösülü adama sağa çek dedi,

o an tam sevinmiştim ki sağ yanağımda şimşekler çaktı, okkalı tokadın sahibi ayyaş kılılı polisti...

umurumda bile değildi...

zeynep'i görecektim...

görmez olaydım...