acılarla dolu hayatımı anlatıyorum

1.Bölüm
Anadolunun ücra bir köyünde ağalık sistemin son kalıntıları içinde hayatımızı sürdürmeye çalışan bir aileydik. Dedem ailemizin lideri her şeyiydi. Taki hayatım boyunca unutamadığım dedemin gözlerimin önünde can verişine kadar. Dedem de diğer tüm köylüler gibi ağanın hizmetindeydi.O günlerden hatırladığım dedemin yanına deliler gibi koşuşumuzdu.Ben yalın ayak babamın peşinde koşuyordum. Dedem 50li yaşlarını çoktan devirmiş bir çınar gibiydi. Heybetli vücudu çökmüştü.Özellikle de hanımının vefatından sonra.O heybetli vücut yerde kanlar içinde yatıyordu. Henüz 30lu yaşlarının ortalarında olan köyün ağası yerde dedimi tekmeliyordu. Tüm köy halkı bu olayı korku ve ibret dolu gözlerle izliyordu. Babam dahi yapma ağam demekten başka bir şey yapamıyordu. Ağanın durduğu zamanların birinde dedem kendini toplayarak doğruldu. Eşi çocukları tüm köy halkı orada idi. Dedem heybetinden hiç bir şey kaybetmemiş bir şekilde konuşmaya başladı. Ayıptır ağam biz kul kısma hata ederiz affetmek sana düşer. Allahın sana verdiği gücü üzerimde böyle kullanman doğru değildir.Sen ki koskoca ağasın eğer ki ben orada olsadım elindekileri sadece Allah vermiş ağam.Çoluğumun çocuğumun içinde beni dövmen aşağılaman günahtır. Ayıptır.Yüce rabbim sana verdiği gücü bana da verebilirdi dedi. Sesi yalvarıyordan çok affetmek için bir sebep arıyor gibiydi. Ancak bu sözler üzerine deliye dönen ağa dedimi tüm gücüyle tekmelemeye başladı.Ben hayatımda utanmayı ilk defa dedemin gözlerinde altı yaşında gördüm binler. Yüzümüze bakamıyordu. Ardından üç dört gün geçmişti sanırsam. Dedem hasta gözlerinin feri sönmüş bir şekilde yatıyordu. Beyin kanaması demişler. Beyin ölümü gerçekleşmiş. Ardından dedem gözlerimizin önünde can verdi ve toprağa gömüldü. Koca bir çınar bölece hayata veda etmişti peki artık bizler ne yapacaktık.