size son 6ayımın özeti

ben ortaokulda çok atarlı bi çoçuktum. sinirli, asi falan
"liseye geçince gibicekler olum seni" derdi lisedeki arkadaşlarım. liseye başladığımda o dönemde süper liseler vardı okulda, 2. haftadan bi tane çoçuğu okul çıkışında dövdüm, benden 3 yaş büyüktü. kavgaların ardı arkası kesilmedi, yaklaşık 3 sene kavga gürültüyle geçti. zütümün değmediği bank, elimin değmediği eküri, tanınmadığım okul kalmadı. sonrasında bi durulma dönemi geçirdim, o dönemde kendimi fazlasıyla ispatlamış olduğumda çok relax takıldım. gayet güler yüzlü, zorlanmadıkca pozitif.

tabi hızlı dönemlerimde bana sahip çıkan insanlar, benim sahip çıktığım insanlar oldu. ben en zirvedeyken çekildikten sonra herkesi gibtir ettiğim için o adamlara bu tekrar canlanmaya çalıştığım dönemde arkamı kimse kollamıyordu artık. ayrıca herkes büyümüştü. eskiden korkudan terli, ergen bıyıklı yüzüme bakamayan insanlar şimdi sakallı suratıma hiç gocunmadan bakabiliyordu.
panpalar üniversite çağında kavga etmek kolay bişey değil, zaten devlet üniversitesine gittiğimden kavga edicek pozisyonum pek olmuyo ama kendi semtimde kendimi biraz hatırlatmam gerekti.
dediğim gibi kavga etmek bu yaşta kolay değilken ve kendini hatırlatman gerekirken güzel bir statreji belirlemen gerekiyo. ilk olarak tav olduğum insanlara "senin dıbına koyarım!!!" tarzı bakışlar atmak. büyümenin verdiği özgüvenle ve yeni yetmeliğin amatörlüğüyle o bakışlarıma 3-5 cevap aldım, eskiden olsa o an orda allah ne verdiyse döverdim ama büyümüştük. o yüzden doğru zamanı bekledim.
örneğin kalabalık bi şekilde sigara, alkol içmiş; çoğumuzun evinin yakın olduğu cafelerin ordan geçerken o kancanağı olmuş gözlerimiz, üzerimizden akan serserilikle o çoçuğa tekrar baktığımda bakışların cevabını almadım. cevap verebilcek insanları zaten tanıyodum.

ben yanımda çok yakın ama aşırı korkak bir arkadaşımla 40 kişinin arasına girdim ve elim bile titremedi sigara içerken. artık o eski günlerdeki kadar gözü kara olmasam da yeni yetmelerin bana yapabileceği pek bişey yoktu,