olaya ısyan hayata ısyan

bu sozlukte su ıkı yıl boyunca bır suru ınsanın hıkayesını okudum. özet gecılmese bıle okudum. bazen o hıkayelerde kendımı buldum bazense ınsanları tanıdım. sımdı sıra bende ıster okuyun ıster okumayın ama kelımelerle ıcımı dokmek ıstıyorum. sorunlarımı kafamdan gecenlerı yalnızlıgımı su zamana kadar kımseye sozlu olarak belırtemedım hep ıcımde tuttum. konusamıyorsam yazarım ve yazıyorum sadece.

hayatım boyunca hep yalnızdım. çevremde hep arkadaşlarım vardı ama yinede yalnızdım. küçükken mahalle maçlarına ancak topu olursa gırebılen cocuklardan oldum. daha yenı ve temız bır top gelınce oyundan atılan ılk bendım. saklambac oynarken ınsanların hep hedefıydım baskalarını gorseler bıle sobelemezlerdı benı ararlardı.

buyudukce bunun bılıncaltıma yerlestırdıklerıyle dusuncelerımı degıstırdım. ınsanlara karsı hep kapanık kaldım. ama doğam gereği ailemin beni yetistiris tarzından dolayı ınsanlara hep ıyılık yapmak ısterdım. sankı ıyılık yapınca ınsanlar benı sevecekmıs gıbı. ama herkes ıcın yaptıgım ıyılıklerle degıl onlara yaptıgım kotuluklerle anıldım. cok bır sey ıstememıstım verdıgım degerın karsılıgını ıstemıstım sadece.