küçük insan içimizdeki taşradır

--spoiler--
"Dinle ey yaradan, kapatma bu mırıltının düğmesini. içimizde bir kurtçuk. Sana dua eder her sabah. Küçük insan, günle beraber çıkar içimizdeki kovuktan. Her sabah, yaşam bayat bir meze tabağı gibi sunulsa da önümüze, o mutludur. "Şükür," der, "bu günü de gördüm." Azla yetinir. Güvenle çözer palamarı. Açılmaz ama. Kıyı kıyı, kıçtan ilerler. Yapışkan bir iyimserlikle bağırsaktan son deliğe kayar. Korkar kuburdan da. Heyecandan, açlıktan, kaybetmekten, soğuktan, evsiz kalmaktan, parasızlıktan, işsizlikten, itibarsızlıktan, sümüklü mendil gibi buruşturulmaktan korktuğu gibi. Korktukça kurtulacağını sanır bütün bu kabustan. Zehir yeşilinin sinsiliğiyle karışır damarlarımıza.

Küçük insan, içimizdeki taşradır.

insanın

yeteneklerinden

bile

korkmasıdır.

Küçük insan, sevişirken kendi taşaklarını sıkmaktır. Endişeden kendi içine boşalmaktır.

Tiksindik ey tanrım. içimizde bir kurtçuk. Sümerbank çizgisi bedeniyle, parmak uçlarında ayva reçeli, gözlerinde bütün öfkeli babaların bakışı, yanakları kara kıllı anneler gibi çirkin, şarkı söylüyor.

O en kötü öğretmenlerden daha sert kesme vuruyor cetveliyle.

Ruh yiyici ve yağmalanmış bir tepe mezarı. Leş kokusunun alçak uçuşu.

Bir temenni:

Küçük insanı öldürmeli.

Gömmeli içimizdeki geçmiş zaman mezarına.

Bir temenna:

Küçük insan, sen sırrı dökülmüş aynanın hemen arkasındasın.

Bir terennüm:

Küçük insan, küçük insan, sensiz ne yaparız. iyi ki varsın. Sonra nedensiz kalırdı korkularımız...
--spoiler--

ahmet büke