4 yıl

kahvaltımızı ettikten sonra bostancıya indik. oturduk konustuk, geleceği planladık. Korkularını dile getirdi. "ya bırakırsan beni" diye başladı cümlesine ve şöyle devam etti;

"ya sensiz kalırsam, sıkılırsan benden yada yaşadıklarımızdan. Ben sensiz yaşayamam. hıçkırıklarımda boğulur giderim. tek yaşama amacımsın, tek dalımsın. Seni çok seviyorum hayatım" dedi. sıkıca kavradım elini "bak hayatım" diyerek başladım cümleme

"bugün elini tutuyorum, yarında tutacağım, önümüzdeki yaşadığım bütün yıllar boyunca da. Ancak beni ya bırakırsan diye bi daha bi cümleye başlayıp benim kalpten ölümüme sebep olma. Önümüzdeki güzel zamanlara, çocuklarımızın güzel yaşdıbına adıyorum ömrümü nefes aldığım her dakika. Bana ne olursun ya ile başlayan cümleler kurma. seni yaşamımdaki herşeyden çok seviyorum" dedim. Bunu söylerken gözlerinin içine bakarak konuşuyordum. Gözleri dolmuştu ama tutuyordu. Ağlamamaya çalışıyordu. Daha sonrasında tutamadı zaten, dalgaların kayaları döver gibi gelip gittiği o gün sevgilimin göz yaşları yanaklarını dövüyordu. ona göre mutluluktandı bu, bana göre ise endişeden. Kafadaki soru işaretlerini hiçe sayarak bastım bağrıma kokusunu tüm ciğerimi kaplayacak kadar çektim içime.