4 yıl

Hayatta en çok değer verdiğim insan dedemdir. Annem babam bile bilir bunu. Yaşadığım korkuyu düşünün, o geceyi artık iyi bir gece olarak hatırlamayacaktım. Çünkü dedem çok korkutmuştu ne kadar güzel olsa da yaşananlar dedemin sağlığı yanında hiç birşey ibare etmiyordu benim için. sabah geldim dedemin yanında tuttuğum gözyaşlarımı neslihan'ın omzuna boşalttım. elim ayağam titrer olmuştu. Neyse ki dedem kısa sürede toplandı bu sürecte neslihan ailesine durumu aktarmıştı. onlarda hemen gelmişti sağolsunlar. Yüzükleri gördüler, odaya çağardılar ne bu dediler, dedik böyle böyle oldu dedeme hayır diyemedik o gece rahatsızlandı zaten falan diye... Dedem uzanıyordu üzerinde battaniye o zamana kadar nezle oldugunu bile görmemiştim. Şimdi yatak döşek yatıyordu. Bizi göremeyince vaziyeti anlamış salona geldiğimizde, "çocukların suçu yok haberleri yoktu, sizi ezmek istemedik bi nişan gibi değildi o yüzden" dedi. Ailesi rahatlamıştı ama istanbula update edilen konular olduğunu bakışlarından anlayabiliyordum. Dedem akşama doğru kendine gelmiş, battaniyesinden çıkmış, beni köşede kıstırdı. "Kap bi rakı gel bakalım" dedi. "Dede yapma daha yeni kalktın" dedim. "Sana mı sorcam len" dedi. Abimde baktım arkamızda bitti, "çok içmeyelim dede" dedi. "al bak adam nası üslubuyla söylüyor." dedi. güldü. Koştum kaptım geldim. Misafir vardı tatlısız olmazdı. Atladım arabaya neslihanla birlikte tatlıda aldık geldik. Neslihan'ın babası balkonda gördü. "Ulan gene mi tatlı" dedi. "Evet baba yine tatlı diye bağardım" aşağıdan. istemdışı olmuştu, ama o 2 heceli kelime döküldü ağzımdan çok hoşuna gitti. gülümseyişinden belliydi. Yukarı geldik, yemekler hazırdı. misafir masası var ananemlerde 12 kişilik o açıldı ama yetmedi 18 yaş altı mutfak masasına transfer edildi.