4 yıl

Eve vardığımızda sıcacık boyoz ve demlenme kıvdıbını olabilicek en güzel şekilde yakalmış çayımız vardı. Ama benim sevgilimin o boyoz kadar sıcak kalbi sanki buz kesmiş yüzüme bile bakmıyordu. Anlaşılan annesi iyi doldurmuştu. Masada sohbet falan filan derken abim sende "gelsene bugun benle fabrikaya, neslihan'da annemle takılır hem yorgundur kızcağız" dedi. Abim konuşmaya karar vermişti benle ne zaman konuşmak istese böyle garip bahaneler bulurdu. kahvaltıdan sonra yola cıktık. Fabrika ev arası yarım saat. Ama istanbul gibi düşünmeyin izmirde yarım saat epey mesafe trafik inanılmaz rahat. Neyse yolda hiç bir şey demedi konuyla alakalı. Yolculuk nası geçti falan gibi saçma muhabbetler. fabrikaya vardık ofise geçtik.

- Seko
- Efendim abi.
- hayırdır oğlum?
- Valla hayır değil be abi.
- Noldu?
- Önce kayınpederden mektup aldım. Arabada torpidoda da bi ara bakarsın. Yazanları kısa bir özet geçtikten sonra.
- Oha dıbına koyim adam ne çabuk kabullenmiş lan seni dedi.
- o en basit kısmı.
- Nasıl lan?
Susurlukta olanları anlattım. Herseyi kelimesi kelimesine...
- Onu anladım zaten Neslihan'ın suratından.
- He işte ne yarak yiyeceğimi şaşırdım abi.
- Severse bekler oğlum bak benim hatun 5 yıldır bekliyor.
- Haklısın aga. dedim. konu orda kapandı biraz içim rahatlamıştı. Çünkü anneme söylesem seneye okul biticek askere git gel evlen diyecekti.