4 yıl

izmir'de olduğum zamanlar yarışırdım. Zevkine parasına vs. Epeyde tecrübeliyimdir. 2007de bir kaza yapmıştım. Toplam dikiş izi sayım 170, sol köprücük kemiğimi ve sağ kolumu 2 kez kırmışlığım var. Nerden geldin lan buraya diyeceksiniz vazgeçmek zorunda kaldığım 2. alışkanlığım bu oldu. Neslihan o kadar çok işgal etmeye başlamıştı ki zamanımı sürekli camde konuşalım istiyor, kapattıgım zamanlarda surat yapıyordu. acınası bi hale geliyorsun diyen abimi giblemeden yoluma devam ediyordum tabi ben. Böylelikle akşamları yarışlara gitmeyi de bıraktım. Annem hep zaten neslihan'ın tek işe yaradığı konu diye bahseder açıldığında, bence en büyük kaybımdır. Bir kış daha ara ara gidip gelmeler ve bi çok seni seviyorum cümleleriyle geçti gitti. 2. kışımızı da bu şekilde beraberce atlatmış olduk ama artık sudan sebeplere bile kavga eder olmuştuk ve bu benim sinirlerimi hırpalıyordu. Evde oldugum zaman annemlerle, okulda oldugum zaman ev arkadaslarımla kavga ediyordum. Bu durumda hep yanımda olan abimdi. Hep bana doğru bildiklerini yanlış gördüklerini anlatıp yol haritası çiziyordu. Ama ben iplemiyordum tabi ki. Artık 3. sınıftık 1.8 ortalamayı tutturamama korkusu oluşmaya başlamıştı. Derslere çalışmak lazımdı ama nerde... Neslihan'ın sınav zamanı görüşmezdik ama benim sınav zamanlarımda bana ayıracak zamanın yok mu diye surat yapardı. Eğer okul uzasa bizimkiler beni kanıttıra kanıttıra giberdi.