seelam ben atari salonlarındaki sinsi çocuk

cebimde tek kuruş olmadan girerim atari salonuna.bir sağıma bir soluma bakınırım. ardından seni görürüm. yeni aldığın haftalığında bir yığın jeton alıp, hangisini oynasam diye etrafına bakınırsın.bu kadarı yeter, hedef sensin.

önce izliyormuş gibi yaklaşırım yanına. soğuk nefesimi ensende hissedersin. şöyle bir göz ucuyla bakıyım dersin ama bakma,ben hep burdayım.i̇zlendiğini fark edince oyuna konsantre olamassın, heyecanlanır, en kolay yerleri bile zorlanarak geçersin.

i̇şte burda ben devreye girerim.bu dakikadan sonra cık cıklar,"yeaa şuna bakın oynamasını bilmiyo eheheh" ler düşmez ağzımdan.sen daha çok heyecanlanır, daha çok hata yaparsın ve ben sözümü söylerim."geçemiyorsan geçiyim istersen!"

altın vuruşu yapmışımdır artık. sıra daha önce tanıştığım yine benim gibi olan arkadaşlarıma gelir."evet evet bırak sen geçsin çocuk senin yerine, sonra verir" derler. sende jetonlarım boşa gitmesin diye bırakırsın oyununu bana.

daha önce o bölümü yüzlerce kez oynamışımdır ben. high score listesinde en tepede yazar adım. geçerim bölümü, kolumu dürter"hadi hadi bırak artık" dersin. asla bırakmam. ölene kadar devam ederim. böylece bedavan oyunu oynamış olurum.

ben böyleyim işte,ama neslim tükeniyor. benimle beraber bu işi yapanlar ya 25-30 yaşında koca adam oldular, ya da yazlık yerlerin kıytı köşesinde kalmış atari salonlarında hala varolmaya çalışıyorlar.

son olarak söylemek isterim ki:"yaşasın atari salonlarındaki sinsi çocuklar!