gençler ortalık biraz daha sakinleşsin

aradan 2 gün geçti nerdeyse annemi yoğun bakımdan çıkarmışlardır diye düşündüm. karakoldan çıkıp ilk iş hastaneye gittim. yemek bile yemedim amk. doktor şikayetini geri çekmişti. gittim annemin odasına girdim, anneme dedim, anne bari sen yapma, sende olmazsan kim bağlıycak bu hayata beni ki ? dedim. annem cevap vermedi, kendimi suçlu hissettim amk. intihar pgibolojisindeki insana bu yapılırmıydı ki? annemden söz aldım ama. hastaneden çıkınca ilk iş pgibiyatra gidicektik. gerekirse aile terapiside alacaktık. bundan sonra hayatımın merkeziydi annem. ve onun için yapmayacağım şey yoktu, daha öncede yoktu, ama daha önce burun kıvırabilirdim. ama şimdi kıvıracak burun bulamayışımdandı bunu bu şekilde söyleyişim. annemin kölesiydim ben artık. annemin kölesi isaura.ve annemin ilk dileği, beni burdan çıkar oldu. isteğiniz benim için emirdir kraliçem dedim, ve sağlık sorunlarıymış falanmış filanmış dinlemedim ve çıkardım hastaneden. gerekirse hastaneyi satın alacaktım amk. eve geldik anneme çay yaptım iki sevgili gibi sarmaş dolaş çay içtik, saatlerce sarıldık amk. anne oğul olduğumuzu bilmeyen biri görse bizi o halde kesin beni jigolo zannederdi yahu. ama hayatımın en huzurlu kucağındaydım amk. o an içest olmadım ya dahada olmam yani. hayatta huzurunda varlığını hatırlamıştım, kısa bi sürede olsa