gençler ortalık biraz daha sakinleşsin

annemi aradım. bu durumu ona telefonda anlatamazdım. geliyim öyle konuşuruz dedim. uzatmadım, annemdede hala babama karşı bi kir dilemeye başladı. durumu anlattım ona telefonda 1 saat boyunca. cenaze işlemlerini hallettim, cenaze istanbula yollanacaktı, kardeşimin yanına gömülecekti babam. uçağa bindim. 2buçuk saat sonra istanbuldaydım. havaalanından feyhan aldı beni. baş sağlığı diledi, üzgünlüğünü belirtti ama gram üzüldüğünü sanmıyorum huurnun. seviyodum lan ben bu kızı, aldatıyodum evet ama seviyodum amk, beni sevdiğini düşünüyodum. neyse ona daha zaman var. beni aldı havaalanından, annemin yanına gittik. eve geldiğimizde annem oturmuş sakin bi şekilde televizyon izliyodu. neden ölmüş gavurun oğlu dedi. haksızlık etme anne, hepsini bizim için yapmış, karşısında günbe gün ölmemizi istememiş adamcağız dedim. annem böyle bi cevap beklemediği için yıkıldı doğal olarak. ne olmuş söyle bakıyım, neymiş savunması dedi. lenf kanseriymiş anne, almanyaya tedavi için gitmiş, başarısız olmuş dedim. bizi peşinden almanyaya sürüklemek istememiş belliki, karşımızda küçük düşüp ölmek istememiş. bizi her gün öldürmek istememiş, öldüğünü bi kere öğrenip, bi kere ölelim, ona yetmiş. acılar içinde ölmüş, seni aldattığı falan yokmuş anne dedim. annemin dudaklarından süzülen iki laf pamuk ipliği olan hayatıma, bi darbe daha attı, içimi bi kere daha çanakkaleye çevirdi. "bunudamı yaptın bana oğlum." oğlumu elimden aldın, hayat arkadaşımın son anında sadece senin lafına kanıp yanında olmadım. isteyerek söylemiyodu belki beyler ama söyledikleri bunlardı ve çok haklıydı amk. annemi hayata bağlayan tekşey bendim artık, ve bendende belkide nefret ediyodu. beni hayata bağlayan tekşey annem, ve onun benden nefret etmesi için herşeyi yapmıştım sanki. artık annemle arama bi duvar örebilirdi annemin depresyonu. annem beni artık görmek istemeyebilirdi, ama orda bile yine sarılıp ağladı, göz yaşlarından kazağım ıslandı beyler.

şu an hüngür hüngür ağlıyorum amk. biraz sakinleşeyim devam edeceğim