ömrümün sonbaharında

@5 eyvallah panpam, şukunu verdim.

---

https://www.facebook.com/photo.php?v=2256928475430

bu da parça olsun, gelenlere okuyanlara fon müziği olsun.

---

şu hayatta beni üzen şey, insanların bilinçsizliği panpalarım.

ne hoşlandığım kız ne istediğini biliyor, ne de benden hoşlanan niye hoşlandığını...

insanların beyinlerinde boşluklar var. kendilerini keşfetmeye çalıştıkları, ama sürekli dibe doğru gittikleri boşlukları. ben de o boşlukta mıyım, değil miyim diye korkuyorum kendimden artık. aforizma mı desem, sorunsal mı desem, problemlerin yüz karası mı desem artık, kurtulmuyor yakamdan.

ikiyüzlülükleri tespit etmekten bıktım. insanların davranışlarına anlam yüklemeye çalışmaktan yoruldum; art niyetsiz bir insan göremiyorum etrafımda. varsa yoksa bir sebep davranışlarda.

sevgi? birkaç sözcük, para ve ciksten ibaret olmuş. birisini sevmek hayal, ona sarılıp uyumak çocukça, hele romantizm safsata olarak adlandırılıyor.

mevlana dememiş miydi, "ne olursan ol, gel" diye?
yunus emre dememiş miydi, "yaratılanı severim, yaradandan ötürü" diye?

insanların bu kadar karşılıklı davranmasının sebebi ne?

ne ara kıskançlık, sahiplenme ve beklenti, sevgi göstergesi oldu?

ne ara hayat "am züt meme" üçlüsüne indirgendi?

http://fizy.com/#s/1ajbaa
hayat, ben seni unutmadım. sen de beni unutma. her ne kadar beni kırsan da, ben olmadan hayat olmayacak. bu hayatı "dişimi tırnağıma takarak" güzel kılacak benim.

kader, benim yerime kendi payına hatıra seç

özet:
hayattan soğuyorum panpalarım.

günün sübliminali:
sevgi, sübliminal gibi gönüllere yerleşir * * *.