yanlızlığın ne olduğnu bugün tekrar anladım

hergün ellerimde kitaplar anfinin en arkasına gidip, insanlara bakıyorum. yalanda olsa kendilerini kaptırmışlar bu düzene. kimisi bi kıza yazıyo, haline kendi dışardan baksa acır. türlü türlü şaklabanlıklar. bi diğeri not almak için birine yalakalık yapıyor. başka biri diğerine selam veriyor fakat yüzünde o yapma gülücük ve yalan maskesi. bazen diyorum benmi acaba insanları öyle görüyorum? bilemiyorum ama birbiri ardından konuşmayan kimse yok içlerinde... gerçekten dostluksa onlarınki, ben zaten 22 yılımı kaybetmişim,az daha kaybederim, fark etmez. ama dostluk gecenin yarısı dertli biri çağırdığında, kışın sokaga cıkıp onunla dertleşmek belkide kendi acılarını bi kenara koyup onun için üzülmektir. dost zor bulunur, belkide bulunmaz, kusurlarıyla sevmeli, ama gerçekten sevmeli