sağlam hikaye var gelin piçler

gece o mutlulukla 7 saat filan uyumuştum. huzurluydum. ama narsist durmayacaktı. kendi kendime konuşmaya başladım. ağzım hareket ediyormuydu bilmiyordum ama yazmaya başlamıştım simetrik yarılmış ruhumun öyküsünü. paylaşayım isterseniz okuyun diyaloğu panpalar:

- Neden?
- Ne neden?
- Huzursuzluğun…
- Çünkü yaşamıyorum.
- Aldığın nefes Tanrı’nın armağanı değil midir?
- Tanrı beni o kadar sevseydi nefesimi keserdi.
- Ya seni şurada öldürürsem? Söylediklerine pişman olmaz mısın? Oraya gittiğinde nasıl özür dilersin Tanrı’dan?
- Sen beni öldüremezsin. Ben zaten ölüyüm. Her gün uykuya dalıyorum. Yeniden doğuyorum ve gözümü açarak kendimi tekrar tekrar öldürüyorum.
- Yazdığın harflere dokunamamak çıldırttı seni, almadığın kokular, beyninden içeri giremeyen kablolar. Bu kadar basit değil ama ölmek. Kendini sevmelisin önce.
- Ne alaka?
- Kendini sevmezsen yolculuğu tamamlamış olmazsın.
- Ben kendimden başkasını sevmediğim için bu haldeyim. Dediklerin çok aptalca. Ayrıca sen benim zayıflığımsın.
- Sende benim bilgeliğim?
- Evet. Ben insanları tanıyorum. Onlar uyumlu, uyuyorlar yani her şekle. Ben uymam onarın sığ kendini tanımaz kurallarına.
- Ölümcülsün değil mi. Küçüksün bu dünyaya göre ama ille de mide bulandıracaksın. Kurallarını yıkacaksın. Ve yenilerini sen koyacaksın. Çünkü sen onlardan çok düşünüyorsun. Onlar yönetilenler ve sende yönetmelisin. Sen uymuyorsun çünkü.
- Evet.
- Dünya senin olunca kendini öldürmeye devam edecek misin?
- Sence?
- Bilemeyeceksin değil mi? O koyun dediğin adamlar seni tatmin etmeyecek. Ve sen uyuyamayacaksın. Hakimiyeti koyunlara kaptıran bir çoban olmaz tabi.
- Saçma sapan konuşma dıbına koyayım!
- Ben de en büyük engelinim hali hazırda. Niye uyurken yaşıyorum dedin mi hiç? Bu dünya neyin simülasyonu ya da?
- Neyin ya da kimin olduğunu bilmiyorum ama benim olacak yakında.
- Hımm.
- Acıyorum sana. Kendini özlüyorsun.
- Sen yerden bittin zaten değil mi?
- Senden bittim seni bitireceğim.
- Duvar insandır. Varlığıyla sınırlar kendini. insanlık denen şey budur.
- insan duvardır asıl. Ne kadar çok insan olursa çevrede o kadar uzak olursun dünyaya.
- Sen yoksan dünya yoktur biliyorsun değil mi? Duvarlar seni hapsetmez sıcak tutar sadece. Dört duvar için yapmayacağı şey olmayan insanlar var dışarıda bir yerlerde.
- Dört, sekiz, on altı, otuz iki …… milyarlarca duvar. Muhteşem labirent. Sen neredesin peki?
- Bilmiyorum.
- Bilmeyeceksin.
- Biliyorum.
- Öyleyse neden bu var olma çaban?
- Bilmiyorum.
- Çekil artık yolumdan.
- Ama ben hala sevebilirim.
- Yine kırılmak için mi?
- Hayır. Yapmam gerektiği için. Adanmak için. Kendime saygı duyabilmek için. Sence dünyanın sana duyduğu saygı senin kendine duyduğun saygıdan önemli mi?
- Evet. Kendine saygı duyman neyi kolaylaştırdı bugüne kadar söyle bana.
- Bilmiyorum.
- Hiçbir gib bilmiyorsun. Sadece konuşuyorsun. Sen severken ben ağlardım. Sen sevişirken ben sıkılırdım. Hiçbir şeyi benim için yapmamakta neden bu kadar ısrarcısın?