hakan günday

Tamam bana sen bakacaksın. Altımı temizleyeceksin. Üç günde bir üç öğün yemek yedireceksin. Haftada bir vücudumu sabunlu bezle sileceksin. Ve en önemlisi, varlığımdan kimseyi haberdar etmeyeceksin. Senin dışında, kimse benim yaşadığımı bilmeyecek. Kabul ediyor musun?” diye sorarak bitirdim. işin özellikle zor bölümlerini söylemiştim, kendi ciddiyet seviyesini ölçebilsin diye. Ama diretiyordu.
“He... psini kabul ediyorum.”
“Peki!” dedim. “Bu işi sadece para için yaptığını söyle ve konuyu kapatalım. Duymak istediğim bu çünkü.”
“hiçbir saman öğrenemeyeceksin gerçek nedenini ama sen para için yaptığımı düşünebilirsin istersen…” dedi tekrar başını göğsüme dayamadan önce. Şimdi düşünme sırası bana gelmişti. Ne demek hiçbir zaman nedenini öğrenememek? Neden? Sadece para için yapmıyorsa böyle bir işten ne çıkarı olabilirdi ki? Paranoyaklar rallisine katılmıştım. Bütün arabaların yanından ses hızıyla geçiyordum. Yoksa gerçekten de gizli servislerden birinin ayarladığı bir kadın mıydı? Olamaz! Çoktan başıma bir iş gelmiş olurdu. Belki de , hep duyduğumuz ama hiç görmediğimiz kara büyü tarikatlarından birinin mürididir. Bedenimle ilkel deneyler yapmak istiyorlardır belki de. En önde gidiyordum rallide neredeyse kazanacağım! Son bir soru daha, bitiş çizgisine birinci varabilmek için. Acaba bedenimi iğrenç ciks oyunlarına alet etmek için erkeklere, kadınlara pazarlamak üzere mi giriyordu bu işe? Evet. Kazandım! Benden daha şüpheci ve yoktan var eden bir beyin olamaz. Bravo!.. Ama bıraktım bütün şüphelerin peşini. Eğer söylemek istemiyorsa, kendine göre mantıklı bir nedeni vardır diye düşündüm…