selam beyler ben ilkokuldayken harçlığımı

her sabah annesinden, kimi zaman da babasından alan, yakalığının üzerinde abc yazan, saçını kuaför seyfoda kestirmiş velet. harçlığımı babam verdiği zaman biraz daha fazla verir. heyecanlanırım. ilk tenefüste gidip sıradan bir poğaça almak yerine, karışık bol malzemeli bir tost almak isterim. ilk dersteyken bir bekleyiş içerisine girerim. bir an önce zil çalsa da tostumu alıp yesem diye. yanında ne içsem diye düşünüp dururum. kola mı, meyve suyu mu diye. zil çalmasına yakın heyecanım artar. sonra o an gelir. zil çalar sonunda. hemen pozisyonumu alır hocanın çıkmasını beklerim, hoca çıkmıyorsa, çıkabilir miyiz hocam diye sorarım. ama hocam ben çıkmadan olmaz diye onay vermez genelde. beklerim de beklerim. hoca çıkar çıkmaz ben de fırlarım kantine. ama o acı manzarayla karşılaşırım. inanılmaz bir sıra mevcut olur. zilin çalmasına da 3-4 dakika kalır. ne olursa olsun alacağım o tostu derim. son saniyede tostu alırım ama zil çalar. tadını çıkara çıkara yemek için bir ısırık bile alamam. bir dahaki tenefüse saklarım. bir dahaki tenefüste tostunu çıkarıp ilk ısırığı aldığımda kaşarların buz gibi olduğunu ekmeğin semsert olduğunu hissedince içimi bir hüzün kaplar ya hani, işte tam o sırada göz yaşlarımı içime akıtır, taso kapışlarına bile katılmam.

şimdi soruları alabilirim.