yazıyorrr um panpa

"Yaklaşık yedi saattir yatağımdaki kırışık çarşafın üzerine uzanmış tavana bakıyorum. Aklımdan geçen her şeye sövüyorum.Bir an Kaliforniya'da kahvaltı yapıyordum, ekonomiye sövdüm.Bir an Küba'da bir eylemdeydim, Fidel'e sövdüm.Bir an Gana'da bir dilencinin önündeki üzerinde 3-5 bozuk para bulunan sümüklü bir mendil oldum, insanlığa sövdüm."
Bu konuşmayı inci'ye yaptığımda bende ışık gördüğünü söylemişti. Işık? 13 yaşımdan beri görmeyi istediğim son şeydir ışık.Her gece odamdan patavatsızca içeri giren ay ışığına bile sövüyorum ben. Karanlıkta olmak, kendini karanlığa teslim edip hayallerde orgazm olmak varken,ne yapayım dıbına koduğumun ışığını. Keşke hiç sabah olmasa, hiç doğmasa lanet olasıca güneş. Doğmasa da aydınlatmasa sokağın en ücra köşelerini bile. Keşke kaçabilsek ışıktan, hiç göremesek birbirimizi, göz gözü görmese. Sadece konuşabilsek, yatağımıza uzanmış tavana bakarak hayaller alemine dalsak, dalsak da orda sevişsek Marla'yla. Aydınlıkta birbirimizin iğren silüetine bakmaktansa, karanlıkta birbirimizi koklayarak orgazm olabilsek Marla'yla keşke...
Kendimi zifiri bir karanlığa teslim etmek istiyorum, sıkıldım artık bu ay ışığının odama girip her şeyi mahvetmesinden...