gassal adlı altın portakallık senaryom

part 5

11 Ocak 1945 (Flashback) (OTOMOBiL) GÜN (ANKARA)

MENDERES: Adın ne senin evlat?
NEDiM: Nedim efendim
MENDERES: Bir yerde çalışmıyor musun, elinde mesleğin yok mu?

Nedim, Menderes’in bu sorusu üzerine babasına dönüp masum bir bakış atar, sonra tekrar Menderes’e dönerek…

NEDiM: Var efendim, babam bahçıvan, bende onunla beraber haftanın belirli günleri çalışıyoruz.
MENDERES: Madem çalışıyorsun, baban neden az önce sana git iş bul kendine diyip sana vuruyordu?

Celal hemen atılır…

CELAL: Beyefendi, bunun bir sevdiği var, kaçıp kaçıp kazandığı paraları pastanelerde çarçur edip durur. Yanımdayken biranda gözümün önünden kaybolup gidiyor. Ben artık bir başkasının yanında çalışmasını istiyorum, benden yüz buluyor eşek, bakmayın vurduğuma içim acıyor, oğlum o benim ama aklı bir karış havada.

MENDERES: Şimdi anlıyorum… Demek yaramaz bir çocuksun Nedim

Nedim kafasını öne eğer…

CELAL: Annesi öldükten sonra iyice zıvanadan çıktı. Okulu bıraktı. Bir baltaya sap olsun diye uğraştım, ne kazandıysam elimde avucumda ne varsa hep ona harcadım. Hayatımdaki tek yakınım Nedim kaldı… (Gözlerinden yaşlar süzülür)

MENDERES: Tamam üzülmeyin, ikiniz içinde bir şeyler bakacağım.

Celal bu sözün üzerine çok sevinir…

CELAL : Allah razı olsun sizden… (dedikten sonra kalbini tutar, fenalaşır. Rengi bembeyaz olur…)

NEDiM: Baba iyi misin, baba!! Baba!!!