hayatımı annlatıyorum piçler

ilkokul da resim dersinde yaptığım m şeklindeki kuştun sen m… Hep etrafımda uçardın ama ben başımdan savardım seni demi m… Sonra her m gibi uçtun maviliğe, kayboldun gittin m… Senin ne işin olur inci sözlüğün griliği ile m, nerden bileceksin sana neler yazdığımı. Ağzıma sıçma imkânım olsaydı bunu her seni düşündüğümde yapardım ulan m… O okul da yıkıldı, o pencere de yıkıldı, ben de yıkıldım, gittim… Bi o okul yıkılırken, bi de eski evimiz yıkılırken bu kadar içten ağladığımı hatırlıyorum. Başınıza geldi mi bilmiyorum ama insanın doğduğu, beş-altı yaşlarına kadar yaşadığı, hayatı, dünyayı ilk kez gördüğü, ilk kez etrafını, çiçekleri, böcekleri, gökyüzünün maviliğini, bulutların beyazlığını tanıdığı evin yıkılma anı, insanda travmatik bir his uyandırır.