cinlerle 1 gün

son bi adım attım kapıya ve derin bi nefes çektim. " tamam " dedim ve ayakkabıları giydim. lan kapıdan çıktım bizim evle apartmanlar arasındaki 50-100 metrelik mesafeyi koşar adımlarla geçtim. bizim muhitte 4 5 ev allahtan ışıkları falan var. apartmanları geçtim okul yolundan sağa saptım ki tenha yola geldik. 3 4 dükkan açık market gibi. girdim birine abi dedim bi metro alayım ben bi de kola. aldım nevaleleri metromu yedim colamı tıngırdatıyorum
içimde bir üperme var tabiki. ışıklar yanıp sönüyor bişi oluyor . zaten bozuktu o ışıklar hep aynı şey oluyordu ama o gece korkutuyor tabi insanı
hızlı adımlarla geçeyim diyorum fakat nereye kadar gidebilirim eninde sonunda yorulucam ve yavaşlıcam.
o an nasıl bir cesaret geldi bilmiyorum ve yavaş yavaş gitmeye karar verdim. olası şeylere hazırlıklı olmak için bir yandan euzubesmele çekiyorum bir yandan bildiğim duaları ediyorum. ilk direğin önüne geldiğimde ışık gitti kafayı kaldırdım böyle yanar döneri gördüm tak dedi söndü
benim aklım gitti. gözümden 2 damla yaş geldi. allahım sen yardım inanmasamda yardım et bilmem ne saydırıyorum böyle .kolayı attım bişiler yaptım yürümeye devam ediyorum ama korkudan ağlıyorum. bi ses geliyor kulağım ta içinde hissediyorum böyle ama içime içime işliyor ses nasıl tırsıyorum.
2 direği geçtikten sonra birşey olmadı. köşkün önünden geçiyorum dedim nolursun bişi olmasın ya. nolursun sakin sakin gideyim buradan
kafamı çevirmemle daha önce gördüğüm beyaz saçlı adamı görmem bir oldu. yavrum ne yapıyorsun bu saatte dedi.
abi dedim biryere gideceğim o yüzden çıktım . acele acele gidiyorum tabi. dur iki dakka sana birşey diyeceğim dedi.
köşkte köşk ama yani kocaman kocaman kapıları var bahçe demirlerle çevrili böyle eski zamanlardan kalma bildiğin köşk.
demirlerin yanına geldi işte sırıtıyor bana. he abi ne oldu dedim. ağlama dedi
ağlamıyorum ki dedim. dikkat et kendine dedi. kafamı çevirdim devam ediyorum 10 adım attım arkama dönüp baktığımda adam yoktu