cinlerle 1 gün

12 yaşında yaşadığım bu olayda biçok şey benim için anlam ifade etmeye başlamıştı. O zamanlar inanmakla inanmamak arasındaki ince çizgide gidip geliyordum sürekli. Ateist değildim fakat birşeylere de inancım yoktu. 12 yaşındaydım ve herşey çok normalmiş gibi gözüküyordu. Sıradan bir hayat sürüyordum . Hiperaktif bir çocukluk dönemi geçirdiğim için benimle arkadaşlık etmek isteyen pek insan olmazdı. Yerimde duramazdım ve diğerlerinin uyuşuk insanlar olduğunu söylerdim . Haliyle bu da o yaşta kavgalara neden olurdu. O zamanlar anaya bacıya küfür etmek mi vardı lan eheh. Saçma sapan laflar yüzünden kavgalar çıkardı ve sonra hçbişey olmamış gibi
evlerede dağılırdık ama ben herzaman kötü bir izlenim bırakırdım arkadaşlarımın gözünde.
Arkadaş diyorum fakat onlar beni öyle görmüyordu esasen. Bir bakıma asosyal olacak olduğumun göstergesiydi tüm bunlar.Ben hariç herkes farkındaydı bunun fakat ben hiç aldırmadan yaşıyordum hayatı. Daha önceki hikayelerde annemin ne derece iyi olduğunu anlatmıştım kısa olsada.O zamanlar keşfediyordum bu tarz garip olayları. Evde kapıların açılıp kapanmasın , pencerelerin birden bire açılması , evin içinde duran çiçeğin sabah kapının önünde olması falan.
Ürkütüyordu beni ama o zaman ben ne anlarım cinden periden dıbına koyim babam falan yapıyordur sanıyorum. Kendisi pek çiçekleri sevmez o yüzden atıyordur diye geçiştiriyorm fakat kapı ve pencere konusna bilimsel ya da mantıklı bir açıklama getiremedim. O yüzden onada istemdışı olara rüzgardır rüzgar diyip geçiyordum eheh. Yine böyle okula gidip geliyorum falan
o günde okulda basketbol takımı seçmeleri var. Zaten seçilememişim kafam bi ton . Ona buna dalıyorum sınıfta. 12 yaşındayım fakat 173 vardı ve iriydim. Okulun 2. en uzun çocuğuydum
Kızlarla falan yürüyorduk mahalleye kadar kimisi " aa kardeşin de mi başladı okula " diye soruyordu. Gülüyodum fıtıfıtıftıfıtı diye.