4 yıldır aşığım

sonra tabi ortamlarımız değişti biz de farklı kişiliklere sahip olmaya başladık. ama hep onu görünce bişeyler oluyodu bana kimseye de çaktıramıyodum ya yoksa laf çıkardı o kadar sene kardeş ayağına yattığımız kıza aşık olduğumuz söylentisi çıkardı. keşke çıkaydı da herşey daha kolay olaydı. her sabah metroda beraberdik. ben her sabah evden erken çıkardım sırf aynı metroya binebilmek için. erken gelirsem beklerdim gelmesini büşranın. geç kalırsam da okula giderdim ama sanki idama gidiyorum. bütün yol homurdanırdım kendi kendime 'ah lan bağcıklarla çok uğraştık kızı kaçırdık aklımı gibeyim' ya da 'metro erken gelmiş olacak amk metrosu makinistini gibtimin..'. zamanla kopmaya başladı benden. ne yapsam ne etsem yakınlaşamıyordum. onun yanında olmak için çok çaba sarfediyodum. çok ta utangaçım aq bi türlü msj atıp bi süreklilik yaratamıyordum onla. o ayda 1 kere fln dışarı çıkardı. hep o günlerde ben de olurdum mekanların oralarda. rastladığımız zaman o hevesle koşarak yanına gider slm verirdim. o selam vermem bile yeterdi gevşememe. özünde bin olan benliğim onun yanında odunla vurulur, dövülür, kırılır da yufka yürekli, safın salağın teki olurdum. lise yılları böyle geçti işte. son sene de pek görüşemiyorduk okulda da ortamlarımız farklıydı. e son sene öss telaşı sardı onu. o zekiydi ama ben lisede bozmuştum dersleri. durumumuz pek iyi değil ama 3-5 kuruş aldım mı dışarı atardm kapağı sigaram alkolüm var arkadaş ortamım da baya kötüydü bozmuştum artk kendimi.. açılmak geldi içimden o zaman. söyliyeyim kurtulayım dedim. ama imkansızdı sınav telaşı vardı büşramın. beni kırmazdı aslında hiç. ama geri çevirecekti büyük ihtimalle çünkü kendini sınava odaklamıştı başka bi eğlencedir bi ilişkidir kapalıydı hereye son yıl..