kendimi bildim bileli kasım ayında başıma

gözlerimi sildim o anda. elimdeki pet şişeyi daha sıkı tutup gözlerinin içine baktım. yorgundu... dün geceden beri belli ki uyumamıştı. "başımız sağolsun" dedim... gülümsedi, yalandan. "gidelim mi artık" diye sordu. toprağa döndüm tekrar. cevap veremedim çünkü gitmek istemiyordum. onu orada yalnız bırakmak istemiyordum. korkardı güzin karanlıktan, üşürdü... derken yine yağmur başladı. sarıldı metin amca bana, ve yavaş yavaş yerimden kıpırdamama sebep oldu. yavaş adımlarla uzaklaştık mezardan. son kez arkama dönüp bakmak istedim, gözlerim dolmuştu, ağlarım diye bakamadım. en çok ona yanarım... son kez güzinime dönüp bakamadığıma...

mezarlıktan çıktığımızda beni evime bırakmayı teklif etti. reddettim. eve gitmeyeceğimi o da biliyordu ama yine de tembihledi;

-eve git evlat, dün gece çok zordu.

"peki" der gibi başımı salladım. arabasına bindi. ellerimi cebime sokup buz gibi havada, yağan yağmurla beraber yürümeye başladım. ağlıyordum. kimse görmüyordu, bakmıyordu kimse yüzüme. güzinden farkım yoktu o anda, ölüydüm... kimse fark etmiyordu.