okumayı seven panpalarım

Kızını komşuya bırakan Ayşe ile Yavuz dışarıda güzel bir akşam yemeğinden sonra Ayşe’nin kapısındadırlar. Yavuz henüz tam açılamamanın sıkıntısında ama Ayşe çok mutludur.

‘‘Bir kahve içermisin?’’

‘‘Kızı almayacakmısın? Geç oldu ayıp olmasın komşuya’’

‘‘Yok sorun olmaz, gel hadi , doyamadım sana daha’’

Kahvelerini içerken Yavuz pekte beklenmeyecek açımlı yaptığında Ayşe’nin tepkisi de hiçte beklenmeyecek şekilde olur. Hiç bilmediği bir hayata geçişin endişesini yaşamaz aksine heyecanına kapılır duyar duymaz. içinde bulunduğu durumdan çıksın da gerisi mutlaka daha iyi olur.

Bunca yıl sonra aradaki büyük boşluğa rağmen sohbetin tadı her ikisi nin de ayaklarını yerden kesmişken, kapı çalar. ‘Benimki uyumadı herhalde, Suzan abla olsa gerek’ diyerek kapıyı açmaya gider Ayşe.

Kısa bir süre sonra Ayşe yüzünde dehşetli bir ifade ile eli boş girer salona. Ardında ayrıldığı eşi oldukça alkollü, kucağında prenses olduğu halde elinde bir silah.