kendimi bildim bileli kasım ayında başıma

aynı polis. geldi tuttu kolumdan. ne kadar zaman geçti bilmiyorum... tek bildiğim gözümde yaş kalmadığı... kaldırdı yerimden. yüzüne baktım. sarıldı bana... yürümeye başladık. ömer yoktu yerinde, ambulans da... insanlar da... ben ve iki tane polis kalmıştık. ben bana sarılan polisle beraber arkaya oturdum. bot elimdeydi hala. sımsıkı tutuyordum güzinimin botunu... küçücük ayaklarını daha 2 saat önce soguktan koruyan botunu... polis hastaneye gidene kadar hiç bırakmadı beni. sarıldı hep. hiç konuşmadan... sadece sarıldı.

hastaneye geldiğimizde güzinin annesi ve babasını gördüm. annesi bir sandalyede oturmuş ağlıyordu... babası ayakta durmuştu, eli karısının omuzunda, ağlamıyordu...

elimde botla girdim içeri. birileri bana su getirdi içmedim. babasına döndüm;

-güzin? dedim ve yine ağlamaya başladım... güzin yoktu...