kendimi bildim bileli kasım ayında başıma

bu beklemeyi çok iyi bilirim ben. annem de bir kasım günü ablamı almak için gitmişti bırakıp beni... 2 saat beklemiştim o gün, bugünse daha az. yarım saat geçmedi fransız sokağı tarafından gelen siren seslerini duymaya başladım. önce umursamadım. biramı içmeye devam ettim. zaman geçtikçe meraklanıyordum, elim telefonda haber bekliyordum... siren sesleri daha da arttıkça lisenin ara sokağından çıkan insanlar yakınıyorlardı...

yanımdan geçerken birinin "motor ne haldeydi gördün mü?" dediğini işittim. hemen ayağa kalkıp arkalarından gittim. sonra durdum, onları durdurup ne diyecektim tanımadıgım etmediğim insanlar. geri dönüp lisenin oradan aşağıya doğru koşmaya başladım. üzerime gelen insanlar durdurmaya çalışmadılar hiç. yüzlerine bakıyordum hepsinin, ömerdir diye... güzindir diye... değillerdi.

koştum deli gibi nereye gittiğimi bilmeden. siren seslerine doğru deli gibi koştum. derken bir ara sokağa takıldı gözüm geçerken... kalabalık... çok fazla insan. kalakaldım öyle. ambulans henüz gelmişti ve yanaşmaya çalışıyordu. yavaş yavaş yürüdüm, girdim sokağa...