belki birgun

Ben ömrümü sadece oyunla geçirecek kadar genç ve arzusuz yaşayamayacak kadar da yaşlı değilim.
Dünya bana ne veriyor? Hep acılara ve yokluklara katlanmak, benim dünyadan kısmetim bu.
Sabahları hep korku ile uyanırım. Geçerken tek bir arzumu bile yerine getirmeyecek olan ve içimdeki bir sevinç belirtisini bile inatçı bir şekilde yaralayan, kalbimin yaratıcılığını, bin bir çirkin engel ile baltala... yan gündüzü görünce, yalnızca ağlamak gelir içimden!
Ortalığı gecenin karanlığı kapladığı zaman da yatağıma korkularla uzanırım. Çünkü alınyazımda, yatakta da dinlenmek yok! Kötü rüyalar beni korkutur. Göğsümdeki Tanrı beni içimden tahrik eder.
Bütün güçlerimin üstünde bulunan akıl, dışarıda beni harekete geçiremiyor.
Böylece hayat, benim için bir yük oluyor.
Sanki ölümü özlüyorum.
Hayattan tiksiniyorum!

O korkunç hercümerç anında, tatlı, tanıdık bir ses, beni çekti ise.. çocuk duygularının kalıntısı, mutlu zamanların hatırasıyla beni aldattı ise.. ruhu çekici bir büyücülükle saran ve onu kamaştırıcı ve riyakar kuvvetleriyle bu yaslı izbeye sürgün eden her şeye lanet ediyorum!

Lanet olsun ruhun kendisi hakkında beslediği o yüksek fikre,
Lanet olsun duygularımızı zorlayan görünüşün göz kamaştırıcılığına,
Lanet olsun rüyalarımızda bizi aldatan ve bir ömür boyunca kandıran şeref hülyasına,
Lanet olsun mal, mülk, kadın, çocuk, uşak ve hizmetçi şeklinde bizi okşayabilen şeylere,
Lanet olsun bizi hazineler ile cesur hareketlere teşvik eden ve fuzuli eğlenceler için altımıza döşek seren servete,
Lanet olsun üzümlerdeki iksire,
Lanet, aşkın o en derin hazzına,
Lanet umuda, lanet imana ve lanet, her şeyden önce, sabra...
Lanet!

Goethe - Faust'dan..