bu başlıkta edebi eserler paylaşıyorum

kimsenin yaralarımı üflemesine gerek yok.
kimsenin beni sevmesine,
sahiplenmesine,
insanların beni önemsemesine ihtiyacım yok.
ve şu an herkes terkedebilir beni, umrum evde yok...

"birşeyler oluyordu, uzun zamandır olmayan birşeyler..
ağlamıyordum mesela, az önceden önce.
sarhoş olmuyordum.
istemekten öte, şükrediyordum..
yıldızlar yine yoktu, gökyüzü yine karanlık, yine ay'ı göremeyeceğim kadar dardı odamın penceresi,
yine mahallenin lambası, belediyeden istifa etmişti.
ama biri gelip, geceleri sevmeyi öğretmişti.
uyumayı da öyle..
ve uyanmayı, gülümseyerek hemde."

kimsenin ellerinin yakamda yeri yok.
ve yok ahım kimseye, bu böyle biline...

"birşeyler kopuyordu,
hayatıma diktiğim adamların suretleri gibi.
beni kalabalıklaştıran ne varsa, tek tek.
sanmıştım ki huzur, sen ve benden ibaret.."

kimsenin kınayan bakışlarında kaçmam,
kimsenin üzerime yürümesinden de korkmam.
haydi biri çeksin tetiği,
başımı eğmem, ardıma bakmam
ve bin kez daha vurun titrersem, hiç alınmam.

"birşeyler bitiyordu.
yine !
kaderim, tekrardan ibaretti.
seneryo aynı seneryo, rol aynı rol, partneri allah değiştirmiş olmadı dedim. sustum.
ben zaten böyle zamanlarda hep susuyordum..
kendimi, çatırdayan yüreğimin sesinden başka herşeye yumuyordum.
usul usul ağlıyor, söylemiyordum.
sigara üstüne sigara yakıyor,
yüzüme çarpılan kapının rüzgarını üzerime giyerek olay yerinden uzaklaşıyordum.

iyi değildim kabul ediyorum,
hatta belki ölecek gibiydim..
alışacağımı düşündükçe, hıçkırıklarım çoğalıyordu.
aşmam gerekecekti yine,
koca bir dağı,
bir okyanusu,
bilmem kaç kadeh rakının sarhoşluğunu..
aşmam gerekecekti, yenilgilerimin tuhaf korkusunu..
üstelik gözlerini de özleyecektim olduk olmadık zamanlarda,
hüzünlenecektim taktan aşk filmlerinde..
herkes "giden" kokacaktı biraz.
öyle işte... "

kimsenin beni yargılamaya hakkı yok,
geçmişimle.
ve artık,
kimse yok gelecek hayallerimin merkezinde.

"kendimi senelerdir suçluyordum zaten,
kendime senelerdir düşman gibi bakıyordum bazen..
bilmiyordu,
ve dil darbeleri,
tam da hatalarıma isabet ediyordu.
en suçlu olduğum yerden vuruyordu beni.
en kırıldığım yerden,
güvensizliğimin tavan yaptığı, o histen vuruyordu.

hiç bir yere uğramadan, zoruma gidiyordu.

içimde ölmek telaşı vardı, hiç olmadığı kadar.
içimde fırtınalar,
volkanlar..
içimde bir orman vardı, yaktılar.

biteli henüz bir kaç dakika olmuş bir şeyleri üzerime yıkıp kaçtılar..

böyle zamanlarda ben sustuğum kadar suça meyilli oluyordum.

ve o kadar sertken yumruğum,
şu duvarlar benimle konuşacak cesareti nereden buluyordu,
hiç bilmiyordum.."

üstelik her kimsenin kimi varsa, gibmek gibi birşeyler isterken ben
anlaşılmı