bu başlıkta edebi eserler paylaşıyorum

biraz kırgınım bu aralar,
baya hırpalanmış..
çokça sarhoş.
içim oyuluyor gibi biraz,
biraz dişlerim sökülüyor,
biraz tırnaklarım çekiliyor..
böyle zamanlar bana işkence odalarını hatırlatıyor.

hiçbirşeyi umursamıyormuş gibi gülebiliyor olmam beni kendimden iğrendiriyor.

sebebini bilmediğim bir hüzün çöküyor üzerime, aniden !
gözlerim kan çanağı olana kadar ağlıyorum,
hıçkırıyorum,
bağırıyorum,
şarkılar söylüyorum,
geçecek diyorum sonra, geçmiyor..
uyuyorum çok uyuyorum,
uyanınca geçecek diye uyuyorum, uyanıyorum geçmiyor...

şimdi içimden "anlamıyorsunuz dimi huur çocukları, sanşlı binler" diyorum.

beni anlamıyorsunuz !

cayır cayır yanıyor canım ve anlamıyorsunuz.
karanlığın ortasında ana avrat sövüyorum ve sağırsınız.

hiç biriniz benim gibi sevemeyeceksiniz birini,
hiç biriniz beni gibi ötelenmeyecek, beni gibi kandırılmayacak, beni gibi kullanılmayacaksınız,

hayat üzerinize çırıl çıplak koştuğunda hiç biriniz benim kadar savunmasız kalmayacaksınız.
dua etmek için açtığınızda ellerinizi, hiç biriniz köpekler gibi yalvarmayacaksınız..

sıçrayıp kabuslardan kan ter içinde yalın ayak sokaklara fırlamak ne demek biliyor musunuz ?
ve özlemek...
dayayıp henüz bileylenmiş bıçakları gırtlağınıza,
son bir kez daha sarılabilme umuduyla ölememek,
ve özlemek...

biliyor musunuz ?

bilmiyorsunuz !
huur olmuş yüreklerinizle, beni anlamaya çalışıyor, beceremiyorsunuz.

+nasılsın ?
-kimsesizim, çaresiz !
ve özlüyorum dıbına koyayım,
ve ne zaman vurulsam birinin gözlerine oracıkta öldürülüyorum.
ve ne zaman sevsem birini,
can desem, canım bilsem,
ne zaman hiçliğimi sahiplensin diye tutsam birinin ellerini, bin gibi bırakıp kaçtı ellerimi.
ve ne zaman hıçkırsam, zev çığlığı gibi hoşlarına gitti.

anlayamazsınız "huur çocukları" diyorum şimdi,
nasıl sevdim..
nasıl yanıyor içim..

anlayamazsınız, aşk diye oturduğunuz kucaklardan aşkım diye zıplarken diğerine,
anlamayazsınız beni